محبت پدر وکودک

این یکی از یافته‌های یک تجزیه و تحلیل گسترده از پژوهش‌ها درباره تاثیر توان پذیرش و وازنی (طرد) پدر و مادر در شکل گیری شخصیت انسان‌ها در گذار از کودکی به بزرگسالی است.

به گزارش"1 پارس" به نقل از سینا و به نقل از ساینس دیلی, رونالد روهنر از دانشگاه کنکتیکت و نویسنده این مطالعه تازه در پرسنالیتی ‌اند سایکالژی ریویو (مرور شخصیت و روان‌شناسی) اظهار داشت: درنیم قرن مطالعات بین المللی، ما هیچ طبقه دیگری از تجربه‌ها را نیافته ایم که به اندازه تجربه طرد، به ویژه توسط پدر و مادر در دوران کودکی، تاثیر محکم و ادامه داری بر شخصیت و رشد شخصیت فرد داشته باشد.

کودکان وبزرگسالان در همه جا (بدون توجه به تفاوت‌های نژادی، فرهنگی و جنسیتی) تمایل دارند تا دقیقا به‌‌ همان روشی واکنش نشان دهند که خود را درهنگامی که توسط سرپرستان و دیگر شخصیت‌هایی که به آن‌ها وابسته بودند طرد می‌شدند می‌دیدند.

روهنر و همکارش، عبد الخالق، با بررسی ۳۶ مطالعه از گوشه و کنار جهان با مجموع بیش از ۱۰هزار شرکت کننده دریافتند که در واکنش نسبت به طرد توسط والدین خود، کودکان تمایل دارند تا بیشتر احساس دل نگرانی و ناامنی داشته، و نیز نسبت به دیگران حس پرخاشگری افزونتری داشته باشند.

آثار درد طرد به ویژه هنگامی که برای مدتی طولانی در دوران کودکی رخ دهد تمایل دارد تا در بزرگسالی ادامه یابد، به گونه‌ای که برای بزرگسالانی که در کودکی طرد شده بوده‌اند بیشتر مشکل است تا روابط امن و مبتنی بر اعتماد با شریکان نزدیک خود در زندگی داشته باشند.

به اضافه، روهنر می‌گوید، مستندهایی که از پژوهش‌های روان‌شناسانه و عصب ‌شناسانهٔ یک دهه گذشته در حال پدیدار شدن است نشان می‌دهد هنگامی که فرد احساس عدم پذیرش می‌کند‌‌ همان بخش‌هایی از مغز وی فعال می‌شود که در هنگام تجربه درد فعال است.

روهنر افزود: با این حال، بر خلاف درد جسمی، افراد می‌توانند از نظر روانی درد احساسی مطرود شدن را بار‌ها و بار‌ها در طول سالیان باز هم تجربه کنند. هنگامی که پای مقایسه عشق پدر در برابر عشق مادر به میان می‌آید، نتایج بیش از ۵۰۰ مطالعه چنین القا می‌نماید که در حالی که کودکان و بزرگسالان اغلب حدودا" به یک اندازه پذیرش یا وازنی از سوی پدر یا مادر را تجربه می‌کنند، تاثیر طرد توسط یکی از والدین (اغلب اوقات پدر) می‌تواند تاثیر عمیق تری نسبت به آن دیگری داشته باشد.